Podstawowe komendy cz. 1 - siadanie

Postaram się wyjaśnić to w jak najprostszy sposób.A jak wiadomo szkolenie psa to okazja do nawiązania z nim więzi i oczywiście świetna zabawa. ;)

Metoda 1: gdy zobaczysz, że Twój pies siedzi (bez jakiejkolwiek komendy), powiedz „siad” i podaj mu smakołyk, po pewnym czasie skojarzy, że „zarabia” gdy siada; metoda jest szkoleniem biernym, tzn. Ty tylko zauważasz co pies w danej chwili robi i nagradzasz go za to co robi podając nazwę pozycji lub czynności. Pies musi skojarzyć czynność z nagrodą i trzeba mu na to dać czas, ale zapewniam – warto, gdyż Twój czworonóg zacznie wtedy myśleć:) 

Metoda 2: jeśli Twój pies jest już uwarunkowany na kliker (tzn. wie, że kliknięcie zapowiada nadejście nagrody), klikaj zawsze, gdy siada i „wypłacaj” mu nagrodę . Twój pies będzie chciał siadać sam, bo to jedyny sposób być Ty kliknął, a on otrzymał upragniony smakołyk lub zabawkę.

Metoda 3: kucnij, podsuń psu smakołyk pod nos ( w Metodzie Naturalnej nazywamy to „włączeniem” psa), a gdy się nim zainteresuje, przesuń dłoń w kierunku od nosa do czoła psiaka. Pies będzie podążał za Twoją ręką i w końcu siądzie, a wtedy powiedz „siad, brawo!!!” i daj mu smakołyk. Musisz być szybki, żeby smakołyk pies zjadał w pozycji siedzącej! 

Pochwały wypowiadaj wysokim, entuzjastycznym tonem, żeby pies zrozumiał, że właśnie zrobił coś, co Ci się bardzo podobało. Nie bój się wyrażać emocji, w końcu nie tylko uczysz swojego psa siadania, ale też budujesz z nim pozytywną relację oraz ustalasz odpowiednią (niską) pozycję socjalną psa w Twojej rodzinie.


Wszystkie sposoby są oparte na wzmocnieniach pozytywnych, więc Twój pies nie będzie siadał ze strachu przed Tobą, ale będzie to robił z przyjemnością i psim uśmiechem na pysku!

Najpopularniejszy

Jak wiadomo z filmów owczarki niemieckie to odważne, przyjacielskie i bardzo mądre pieski domowe. Nie każdy jednak wie że oprócz tych cech jest również bardzo wymagający.

Owczarek niemiecki został wyhodowany na początku XIX wieku. Na początku służył w policji i wojsku. Zyskał uznanie i popularność w obu wojnach i szybko stał się jednym z najpopularniejszych psów na świecie. 

Jest psem średniej wielkości, o nieco wydłużonej, lecz zwartej sylwetce, dobrze umięśnionym

Owczarki niemieckie są odważne, bystre, czujne i przede wszystkim nieustraszone. Do tego są psami wesołymi, posłusznymi i chętnymi do nauki. Ich spokój i pewność siebie sprawia, iż wyglądają bardzo poważnie. Są niezwykle wierne i ani przez chwilę nie zawahają się, jeżeli będą musiały oddać swe życie za członka rodziny. Owczarki niemieckie będą szczekać tylko wtedy, kiedy uznają to za stosowne. Psy tej rasy uwielbiają być blisko rodziny i nie powinny pozostawać w izolacji od niej przez dłuższy okres. W stosunku do obcych mogą być podejrzliwe. Również inne psy i zwierzęta nie powinny liczyć na zbyt wiele z ich strony. Dlatego ważna jest wczesna socjalizacja, która zapobiegnie tym problemom. Agresja i ataki na ludzi to przede wszystkim błędy w tresurze i socjalizacji.

Psy te mają bardzo rozwinięty instynkt obronny i są niezwykle lojalne wobec właściciela. Problemy pojawiają się w momencie, kiedy pies uzna, że to ON jest liderem stada. Musi dostać odpowiednią dawkę stymulacji mentalnej i fizycznej, która będzie zapobiegać nieodpowiednim zachowaniom. 

Ta rasa potrzebuje właściciela, który z natury jest autorytatywny. W stosunku do psa musi być spokojny, ale pewny i konsekwentny. Odpowiednio wyszkolony pies jest stabilny emocjonalnie i przez większość czasu dogada się z innymi zwierzętami. Będzie też świetnie rozumiał się z dziećmi.

Muszą być szkolone w zakresie posłuszeństwa od szczeniaka. Jeżeli właściciel będzie zbyt pasywny to pies może stać się nieśmiały i bojaźliwy, co będzie skutkować gryzieniem i problemami typu bronienie przedmiotów, które uzna za swoje.Generalnie nie mają problemów z nauką nowych komend. Systematyczna praca w połączeniu z pewnym siebie właścicielem sprawi, że psy te będą znakomitymi towarzyszami.

Są w pełni szczęśliwe kiedy są trzymane na zewnątrz. W domach stają się mało aktywne. Dlatego jeżeli trzymane są w mieszkaniach, trzeba z nimi ćwiczyć i biegać.

Więc jeżeli zdecydujemy się już na tego psa to musimy się porządnie nad tym zastanowić, bo przecież każdy pies potrzebuje miłości i odpowiedniej dla niego opieki.

Niemiecki Terrier Myśliwski

Rasa ta też jest bardzo lubiana przeze mnie ze względu na ciekawy charakter i wygląd. Jest t rasa użytkowa, hodowana do polowań zarówno jako pies tropiący jak i aportujący.

Bardzo zacięty. Pies tej rasy posiada silny stopień dominacji. Potrzebuje bardzo dużo ruchu i zainteresowania. Dorosłe osobniki mogą być agresywne wobec innych psów, dla ludzi przyjacielskie. Szybko się uczą i są inteligentne.

Osiąga około 40 centymetrów wysokości i od 7 do 9 kilogramów wagi. Szatę mogą mieć gładką lub szorstką.

Sylwetka powinna sprawiać wrażenie nieco wydłużonej /długość tułowia większa od wysokości w kłębie/, pies powinien być silny i dobrze umięśniony. 

Umaszczenie czarne, ciemnobrązo­we lub szaroczarny melanż ze złotorudymi wyraźnie ograniczonymi, czystej bar­wy znaczeniami nad oczami, na kufie i piersi, także na kończynach i wokół odby­tu.

Nie ma problemu nawet z dłuższą sierścią. czesany raz dziennie ma błyszcząca i nie splątaną sierść.

Przyjazny, przywiązany, nie bojaźliwy, nie agresywny. To połączone z temperamentem, inteligencją, czujnością i dużą pewnością siebie stanowi wymarzoną kombinację. Ta szeroka skala teriera myśliwskiego i niezwykła umiejętność dopasowania tworzą z niego idealnego psa myśliwskiego.

Nie jest to pies dla każdego. Potrzebuje on doświadczonego opiekuna który "wydobędzie" z niego to co najlepsze.

Adresówka

Co to takiego jest? A więc adresówka pomaga w odnalezieniu właściciela psa gdy ten się zgubi. Zazwyczaj są to metalowe plakietki z wygrawerowanymi danymi właściciela, adresem lub numerem telefonu i imieniem psa. Dostępne są również plastikowe i takie do których wkłada się karteczkę z informacjami. Występują w wielu kształtach, kolorach i rozmiarach. Znajdziemy dla naszej kochanej suni różowe serduszko a dla psa np. metalowa kość. Te do których wkłada się karteczkę dobrze sprawdzą się gdy co jakiś zmieniamy miejsce zamieszkania lub telefon kontaktowy( wystarczy wtedy tylko wyciąć kawałek kartki, napisać na jej potrzebne informacje i włożyć do środka), nie trzeba wtedy wyrabiać nowej metalowej. Ostatnio znalazłam też ofertę o identyfikatorach z kawałeczka blaszki które montuje się do obroży za pomocą nitów. To coś w sam raz dla strachliwych piesków które nie lubią dźwięku metalu. Ale moim zdaniem najlepsze będzie jednak czipowanie. Raz zaczipowany pies trafia do bazy danych na terenie Unii Europejskiej i do odczytania danych wystarczy tylko zeskanować kod. Nie trzeba wtedy niepotrzebnie denerwować psa trzymając go w kilka osób i próbując odczytać coś z adresówki. Czip jest wielkości ziarenka ryżu i pies nie odczuwa żadnego dyskomfortu w związku z jego posiadaniem. Niestety świadomość naszego narodu nie jest jeszcze tak rozwinięta więc zostańmy na początek przy adresówkach. Jeżeli chociaż połowa wszystkich psów będzie takie miała to już będzie sukces. I ułatwi to powrót zagubionym psiakom do właścicieli. 

Najprostsze modele adresówek -te z karteczką w środku- można kupić już za około 3 złote więc nie jest to jakaś kosmiczna suma. Grawerowane metalowe kosztują około 20 zł w zależności od kształtu, koloru i miejsca gdzie będą robione. Zaczipowanie psa to wydatek średnio 80 zł ale na terenie Polski w niektórych miastach są prowadzone różne akcje czipowania, kiedy to można zrobić bezpłatnie. 

 

Pozdrawiam ;*

Zabawki

Wybór zabawek dla psa jest ogromny, to - które z nich powinniśmy wybrać dla naszego pupila - zależy od jego indywidualnych upodobań. 

Właściciele chętnie aportujących psów koniecznie powinni zaopatrzyć się w zestaw piłek i innych zabawek, które nam łatwo rzucać, a psu przynosić. Wybieramy takie zabawki, których nasz pies nie może połknąć i nie rozgryzie ich na drobne kawałeczki.

Psy aportujące, którym nie stoi na przeszkodzie budowa ciała (np. jamnikom), może spodobać się zabawa z frisbee -specjalnym talerzem rzucanym przez właściciela i łapanym w locie przez psa. Jest to nie tylko świetna zabawa, ale i dyscyplina sportowa, w której rozgrywane są widowiskowe zawody dla psów i ich właścicieli.

Psy zwykle uwielbiają piszczące przy naciśnięciu zabawki, zastanówmy się jednak przed ich zakupem, czy na pewno zniesiemy w domu takie odgłosy.

Dla psów lubiących zabawy w przeciąganie możemy w sklepach zoologicznych znaleźć piłeczki na sznurkach, kawałki grubych lin, maskotki. W trakcie zabawy w przeciąganie powinniśmy uczyć psa puszczania zabawki na komendę, a tym samym rozwijać kontrolę nad jego zachowaniem. Jeśli jednak widzimy, że pies w trakcie takiej zabawy staje się bardzo podekscytowany i ma później problem z uspokojeniem się, rezygnujemy z tej formy zabawy.

Wiele psów lubi bawić się pluszowymi maskotkami. Jeśli dajemy psu do zabawy pluszaka, który nie jest zabawką specjalnie wyprodukowaną dla psów, sprawdźmy czym jest ona wypełniona (niektóre zabawki wypchane są małymi drobinkami, które po rozerwaniu zabawki pies może połknąć). Powinniśmy usunąć wszystkie małe elementy zabawki, które mogą być oderwane i zjedzone przez psa, np. oczy, guziczki itp.

Zabawkami nie do przecenienia są zabawki typu kong, napełniamy je smakołykami, a pies musi się trochę namęczyć, by je ze środka wydobyć. Świetnie sprawdzają się w sytuacjach, gdy zostawiamy psa samego w domu lub w obcym dla niego miejscu. Wylizywanie smakowitej zawartości działa na psa uspokajająco.

Nowością są zabawki interaktywne dla psów, rozwijające ich zdolności poznawcze. Tego typu zabawa polega zwykle na umieszczeniu w schowkach zabawki smakołyków, pies musi przesuwać w odpowiedni sposób elementy zabawki, by dostać się do przysmaków. Jest to świetne rozwiązanie na zimowe wieczory lub w czasie deszczowej pogody, gdy nie mamy ochoty na długie spacery, a chcemy czymś zająć psa. Możemy w zależności od doświadczenia i predyspozycji naszego psa dobrać zabawki tego typu o różnym poziomie trudności.

kliker

Jest to proste urządzenie składające się z plastikowej obudowy zawierającej w środku metalowy pasek. Po naciśnięciu pasek wyginając się daje charakterystyczny odgłos w postaci „kliknięcia”. Główną zaletą klikera jest jego prostota, szybkość działania i donośność dźwięku. Przykładowo zamiast chwalić psa „dobry pies” wystarczy kliknąć, komenda jednoznaczna, szybciej wydana i odpowiednio doniosła. 

Praca z klikerem

Kliker jest narzędziem służącym do precyzyjnego zaznaczania zachowań. Jego cechy, to:

• szybkość i dokładność
• Powtarzalność. Kliker zawsze brzmi tak samo.
• wyjątkowość. Dźwięk klikera nie jest kojarzony przez psa z niczym znanym wcześniej.
• Jednoznaczność. KLIK zawsze oznacza NAGRODĘ

Podstawowa zasada używania klikera: Nie ma klikania bez nagradzania.

Zawsze po kliknięciu dajemy psu nagrodę. Oznaczamy to niekiedy skrótem K/S (klik – smakołyk).

Po kliknięciu możemy podać kilka smakołyków, albo nagrodzić piłeczką, zabawą itp. Natomiast NIE MOŻEMY kliknąć i nie dać nagrody, bo to osłabi działanie klikera.

W szkoleniu klikerowym ważna jest precyzja w zaznaczaniu zachowania. Nazywa się ona timingiem. Kliker należy zawsze nacisnąć podobnie jak migawkę aparatu fotograficznego dokładnie w MOMENCIE wystąpienia zachowania, tak jakbyśmy chcieli je sfotografować.

NIGDY nie używamy klikera do przywoływania psa!!! Trzeba pamiętać, że kliker oznacza "To, co teraz robisz, jest fajne i zasługuje na nagrodę". Pies, który "zawiesza się" i w celu przywołania go klikamy, czuje się pochwalony za to, że przestał zwracać uwagę na właściciela, a przecież nie o to nam chodzi.

Nagradzając psa tylko smakołykiem, zawsze się spóźniamy, bo nie jest możliwe podanie smaczka dokładnie w chwili trwania zachowania. Pies dostając smakołyk często nie wie, za co go otrzymał. Podobnie, a nawet gorzej jest z nagradzaniem samą zabawką czy zabawą z opiekunem.
Dlatego takie szkolenie trwa długo i bywa frustrujące dla właściciela, który wciąż nie może nauczyć psa najprostszych komend. Dlatego używa się klikera, bo dzięki niemu można bardzo precyzyjnie zaznaczyć zachowanie, o które nam chodzi.

Niezbędnik właściciela cz.2

Po obróżkach nadszedł czas na smycz. I znów trzeba wybrać która kupić.Na szczęście jest ich mniej niż obroży więc i wybór będzie łatwiejszy.

Najpopularniejsze są smycze około 1,5 metrowe. Zrobione z taśmy lub skórzane.
Są bardzo wygodne zarówno na szybki spacer jak i na dłuższą wędrówkę . Taka smycz nie plącze się za bardzo i jest łatwa w utrzymaniu tzn łatwo się ją czyści. Są też dostępne wersję krótsze około 1,2 m i dłuższe około 2,5 m ale te dłuższe można dzięki zaczepom skrócić do długości około metra.
Oczywiście występują w różnych kolorach i wzorach.
Moim zdaniem każdy powinien posiadać taką smycz niezależnie czy ma małego yorka czy owczarka niemieckiego.

Na drugim miejscu są smycze automatyczne. Rozwijają cieniutką linkę nawet do 10 metrów(!). Niestety nie każdy może stosować tą smycz ponieważ nie można dzięki niej kontrolować psa tak jak smyczą z taśmy. Bardzo często spotykam się z nieodpowiednim używaniem tej smyczy.Najbardziej zszokował mnie pan który przyczepił ją do kolczatki(!!!) co według mnie jest szczytem bezmyślności. Ale wróćmy do tematu. Mało osób wie, że nie powinno się kupować tej smyczy dla szczeniaków, ponieważ one szybko przyswajają wiedzę i spacer będzie im się kojarzył z napiętą smyczą co może skutkować tym że piesek gdy podrośnie i będzie miał więcej siły, a my wtedy zdecydujemy się na zmianę rodzaju smyczy, będzie po prostu dążył do tego aby smycz napinać bo tylko to zna ze spacerów z dzieciństwa. Moim zdaniem w ogóle nie powinno się jej używać jeśli nie posiada się dostatecznej wiedzy na temat psiego zachowania i psychologii.

Są jeszcze linki treningowe. Bardzo pomocne przy szkoleniu psa i uczeniu go komendy "do mnie". Są najczęściej długości około 5 metrów ale można znaleźć nawet 15 czy 20 metrowe, ale te są raczej przeznaczone dla psów które są szkolone na tropienie lub tropią.Do domowego szkolenia wystarczy w zupełności 5 m.