Ja już zaczęłam wakacje. Nareszcie można odpocząć i nabrać sił na następny rok szkolny.
Dziś chciałabym dodać kilka zdjęć mojego psiaka. :)

We wtorek kupuję szczurka i mam nadzieję że dobrze się będą dogadywać ze sobą. Już nie mogę się doczekać nowego domownika. ;) Wkrótce dodam i jego kilka zdjęć.

Jako że ostatnio nie miałam czasu na pisanie, dziś chciałabym to nadrobić.
Zbliżają się wakacje a z nimi problemy gdzie zostawić psa aby czuł się tam dobrze i byśmy mogli spokojnie odpoczywać ciesząc się (mam nadzieję) słońcem.

Oczywiście najlepszym rozwiązaniem jest zabranie psa ze sobą na wakacje ale tak na serio, nie zawsze można to zrobić bo wciąż bardzo dużo właścicieli hoteli czy pensjonatów nie zgadza się na przyjazd ze zwierzęciem. Mam nadzieję że to się wkrótce zmieni i będziemy mogli bez przeszkód podróżować z pupilami.

Ja zawsze radzę aby zapytać rodziny czy nie zaopiekowaliby się psem podczas naszego wyjazdu. Ale przecież wiemy że nie każdy ma rodzinę która lubi sierściuchy.

Jako trzecią opcję można wybrać hotel dla psów. Jest tam profesjonalna (a przynajmniej powinna być) opieka ludzi którzy kochają zwierzęta. Nasz pupil będzie tam miał dobrą opiekę, spacery i zabawę z człowiekiem ale również z innymi psami. Według mnie hotele mają tylko dwie wady: po pierwsze naprawdę dobry i profesjonalny hotel może sporo kosztować jeżeli wybieramy się na dłuższe wakacje a po drugie terminy trzeba rezerwować z dość dużym wyprzedzeniem.

Ostatnio modne stało się zostawianie psa u tzw. petsitterów czyli po prostu i opiekunek dla naszych podopiecznych. Nasz zwierzak będzie miał tam indywidualną opiekę. Należy jednak uważać na oszustów którzy chcą tylko zarobić a pies zostanie pozostawiony sam sobie. Najlepiej jeżeli petsittera nam ktoś może polecić bo wtedy wiemy czego możemy się po danej osobie spodziewać. Niestety za taką opiekę trzeba też najczęściej dosyć sporo zapłacić.

Ale nie ważne co wybierzecie, ważne żeby nie wyrzucać psów do lasów ani na ruchliwe drogi czy parkingi! Pies to jest żywe zwierze a nie zabawka którą odkłada się w kąt jeżeli się nam znudzi! Bo skoro pies jest u nas w domu to oczekuje od nas chociaż minimalnej opieki a my biorąc go do swojego domu wzięliśmy nie tylko ślicznego szczeniaczka ale też ogromną odpowiedzialność która spoczywa na nas do końca psich dni.

Kolejny raz chcę przedstawić znaną rasę a mianowicie labradora.

Psy rasy Labrador Retriever wyróżniają się przyjacielskością, wesołością i wyjątkowym wdziękiem. Łagodne, łatwe do wychowania, chętne do podporządkowania swojemu opiekunowi.
Psy rasy Labrador Retriever są w stanie znieść niemalże wszystkie pomysły dzieci, za których towarzystwem wręcz przepadają. Lubią inne zwierzęta domowe. Zarówno koty, jak i chomiki czy papużki.

Labradory pragną przede wszystkim należeć do rodziny i wszystkim dogadzać, ale nie wolno nadużywać tej uległości. Ich właściciele muszą pamiętać (szczególnie, gdy w domu są małe dzieci), że zarówno szczenię jak i dorosły pies jest zwierzęciem, a nie zabawką.

Miłość i oddanie psa tej rasy mogą poruszyć do głębi. Wyróżnia je chęć przypodobania się człowiekowi. Cecha ta jest także wymagana przez standard. 

Labrador jest z psem myśliwskim wykorzystywanym głównie do pracy po strzale i przede wszystkim na ptactwo, ale może być także używany do tropienia po farbie lub jako płochacz. Praca ta jednak jest najczęściej wykonywana przez spaniele. Wykazują się nadwyczajną miłością do wody, łatwością prowadzenia, doskonałym nosem i wytrwałością oraz zadziwiającą ochotą do aportowania.

Właściciel Labradora nigdy nie powinien zapomnieć, że jego pupil został stworzony do aktywnego, pełnego ciekawych zadań życia.

 Właściciele Labka powinni przynajmniej podczas codziennych spacerów umożliwić mu różnorodne zabawy w aportowaniu. Labrador potrzebuje ruchu, aby zachować prawidłową wagę i dobrą kondycję.

Wychwalana łatwość w wychowaniu i układaniu psa nie oznacza jednak, że sam się wychowa i wszystkiego nauczy. Prawda jest taka, że Labrador wyrośnie na dużego, silnego psa z temperamentem i trzeba o tym pamiętać.

Nareszcie przyszła wiosna. Słoneczko grzeje a do życia budzą się zwierzęta i rośliny. Wiosna to także czas kiedy zaczynają atakować kleszcze. I właśnie o ochronie przed nimi chce dzisiaj napisać.

Najpopularniejszym sposobem ochrony psa przed kleszczami są obroże przeciwkleszczowe.

Są one dostępne zarówno w lecznicach jak i w supermarketach. Działa średnio od 4 do 6 miesięcy i jest dostępna w różnych rozmiarach jak i cenach. 

Moim zdaniem najlepiej zaopatrzyć się w nią u weterynarza, ponieważ  doradzi on jaka obroża będzie najlepsza dla naszego pupila.

Na drugim miejscu są krople które aplikuje się psu między łopatkami. 

Preparat przenika wgłąb skóry, gdzie równomiernie rozprzestrzenia się w warstwie lipidowej.

Zabezpiecza psy na średnio 3-6 tygodni. Są również troszkę droższe od obroży. 

Mogą być alternatywą dla psów które niezbyt lubią nosić coś na szyi. 

Te kropelki jak na razie widziałam tylko u weterynarza więc tam należy się w nie zaopatrzyć. 

W ofercie możemy znaleźć różnego rodzaju szampony przeciw kleszczom. Są one jednak w większym stopniu do pielęgnacji sierści psa niż ochrony przed tymi pasożytami.

Pamiętajmy, że nie istnieje środek o 100% pewności, stąd zawsze należy kontrolować skórę zwierzęcia. Niewątpliwie profilaktyka jest w bardzo ważna i może uratować życie naszemu pupilowi.

Waruj - czyli część druga podstawowych komend

Kolejna komenda z grupy podstawowych.

Gdy pies ma już opanowane siadanie i dobrze je wykonuje, stajemy przed nim i smakołykiem naprowadzamy tak, żeby się położył. W dół i lekko do przodu. Starajmy się reagować na ruchy psa i tak kierować ręką, aby jego łokcie dotknęły ziemi.

Wtedy klikamy i dajemy smakołyk (gdy waruje). Podczas nagradzania powtarzamy komendę "Waruj" dla lepszego skojarzenia słowa z odpowiednią pozycją.

Po kilku powtórkach pies zrozumie, że ruch ręki w dół oznacza, że ma się położyć, wtedy będzie nagroda. Stopniowo wprowadzamy też komendę słowną, np. waruj, leżeć, plac itp. nie eliminując komendy optycznej (naprowadzania ręką). Za każdym razem nagradzamy psa smakołykiem.

Z czasem eliminujemy ruch ręki.

Uwaga!

Zaczynajmy naukę warowania dopiero, jak pies dobrze wykonuje SIAD. W innym razie nauka może bardzo trudna.

Podstawowe komendy cz. 1 - siadanie

Postaram się wyjaśnić to w jak najprostszy sposób.A jak wiadomo szkolenie psa to okazja do nawiązania z nim więzi i oczywiście świetna zabawa. ;)

Metoda 1: gdy zobaczysz, że Twój pies siedzi (bez jakiejkolwiek komendy), powiedz „siad” i podaj mu smakołyk, po pewnym czasie skojarzy, że „zarabia” gdy siada; metoda jest szkoleniem biernym, tzn. Ty tylko zauważasz co pies w danej chwili robi i nagradzasz go za to co robi podając nazwę pozycji lub czynności. Pies musi skojarzyć czynność z nagrodą i trzeba mu na to dać czas, ale zapewniam – warto, gdyż Twój czworonóg zacznie wtedy myśleć:) 

Metoda 2: jeśli Twój pies jest już uwarunkowany na kliker (tzn. wie, że kliknięcie zapowiada nadejście nagrody), klikaj zawsze, gdy siada i „wypłacaj” mu nagrodę . Twój pies będzie chciał siadać sam, bo to jedyny sposób być Ty kliknął, a on otrzymał upragniony smakołyk lub zabawkę.

Metoda 3: kucnij, podsuń psu smakołyk pod nos ( w Metodzie Naturalnej nazywamy to „włączeniem” psa), a gdy się nim zainteresuje, przesuń dłoń w kierunku od nosa do czoła psiaka. Pies będzie podążał za Twoją ręką i w końcu siądzie, a wtedy powiedz „siad, brawo!!!” i daj mu smakołyk. Musisz być szybki, żeby smakołyk pies zjadał w pozycji siedzącej! 

Pochwały wypowiadaj wysokim, entuzjastycznym tonem, żeby pies zrozumiał, że właśnie zrobił coś, co Ci się bardzo podobało. Nie bój się wyrażać emocji, w końcu nie tylko uczysz swojego psa siadania, ale też budujesz z nim pozytywną relację oraz ustalasz odpowiednią (niską) pozycję socjalną psa w Twojej rodzinie.


Wszystkie sposoby są oparte na wzmocnieniach pozytywnych, więc Twój pies nie będzie siadał ze strachu przed Tobą, ale będzie to robił z przyjemnością i psim uśmiechem na pysku!

Najpopularniejszy

Jak wiadomo z filmów owczarki niemieckie to odważne, przyjacielskie i bardzo mądre pieski domowe. Nie każdy jednak wie że oprócz tych cech jest również bardzo wymagający.

Owczarek niemiecki został wyhodowany na początku XIX wieku. Na początku służył w policji i wojsku. Zyskał uznanie i popularność w obu wojnach i szybko stał się jednym z najpopularniejszych psów na świecie. 

Jest psem średniej wielkości, o nieco wydłużonej, lecz zwartej sylwetce, dobrze umięśnionym

Owczarki niemieckie są odważne, bystre, czujne i przede wszystkim nieustraszone. Do tego są psami wesołymi, posłusznymi i chętnymi do nauki. Ich spokój i pewność siebie sprawia, iż wyglądają bardzo poważnie. Są niezwykle wierne i ani przez chwilę nie zawahają się, jeżeli będą musiały oddać swe życie za członka rodziny. Owczarki niemieckie będą szczekać tylko wtedy, kiedy uznają to za stosowne. Psy tej rasy uwielbiają być blisko rodziny i nie powinny pozostawać w izolacji od niej przez dłuższy okres. W stosunku do obcych mogą być podejrzliwe. Również inne psy i zwierzęta nie powinny liczyć na zbyt wiele z ich strony. Dlatego ważna jest wczesna socjalizacja, która zapobiegnie tym problemom. Agresja i ataki na ludzi to przede wszystkim błędy w tresurze i socjalizacji.

Psy te mają bardzo rozwinięty instynkt obronny i są niezwykle lojalne wobec właściciela. Problemy pojawiają się w momencie, kiedy pies uzna, że to ON jest liderem stada. Musi dostać odpowiednią dawkę stymulacji mentalnej i fizycznej, która będzie zapobiegać nieodpowiednim zachowaniom. 

Ta rasa potrzebuje właściciela, który z natury jest autorytatywny. W stosunku do psa musi być spokojny, ale pewny i konsekwentny. Odpowiednio wyszkolony pies jest stabilny emocjonalnie i przez większość czasu dogada się z innymi zwierzętami. Będzie też świetnie rozumiał się z dziećmi.

Muszą być szkolone w zakresie posłuszeństwa od szczeniaka. Jeżeli właściciel będzie zbyt pasywny to pies może stać się nieśmiały i bojaźliwy, co będzie skutkować gryzieniem i problemami typu bronienie przedmiotów, które uzna za swoje.Generalnie nie mają problemów z nauką nowych komend. Systematyczna praca w połączeniu z pewnym siebie właścicielem sprawi, że psy te będą znakomitymi towarzyszami.

Są w pełni szczęśliwe kiedy są trzymane na zewnątrz. W domach stają się mało aktywne. Dlatego jeżeli trzymane są w mieszkaniach, trzeba z nimi ćwiczyć i biegać.

Więc jeżeli zdecydujemy się już na tego psa to musimy się porządnie nad tym zastanowić, bo przecież każdy pies potrzebuje miłości i odpowiedniej dla niego opieki.

Niemiecki Terrier Myśliwski

Rasa ta też jest bardzo lubiana przeze mnie ze względu na ciekawy charakter i wygląd. Jest t rasa użytkowa, hodowana do polowań zarówno jako pies tropiący jak i aportujący.

Bardzo zacięty. Pies tej rasy posiada silny stopień dominacji. Potrzebuje bardzo dużo ruchu i zainteresowania. Dorosłe osobniki mogą być agresywne wobec innych psów, dla ludzi przyjacielskie. Szybko się uczą i są inteligentne.

Osiąga około 40 centymetrów wysokości i od 7 do 9 kilogramów wagi. Szatę mogą mieć gładką lub szorstką.

Sylwetka powinna sprawiać wrażenie nieco wydłużonej /długość tułowia większa od wysokości w kłębie/, pies powinien być silny i dobrze umięśniony. 

Umaszczenie czarne, ciemnobrązo­we lub szaroczarny melanż ze złotorudymi wyraźnie ograniczonymi, czystej bar­wy znaczeniami nad oczami, na kufie i piersi, także na kończynach i wokół odby­tu.

Nie ma problemu nawet z dłuższą sierścią. czesany raz dziennie ma błyszcząca i nie splątaną sierść.

Przyjazny, przywiązany, nie bojaźliwy, nie agresywny. To połączone z temperamentem, inteligencją, czujnością i dużą pewnością siebie stanowi wymarzoną kombinację. Ta szeroka skala teriera myśliwskiego i niezwykła umiejętność dopasowania tworzą z niego idealnego psa myśliwskiego.

Nie jest to pies dla każdego. Potrzebuje on doświadczonego opiekuna który "wydobędzie" z niego to co najlepsze.

Adresówka

Co to takiego jest? A więc adresówka pomaga w odnalezieniu właściciela psa gdy ten się zgubi. Zazwyczaj są to metalowe plakietki z wygrawerowanymi danymi właściciela, adresem lub numerem telefonu i imieniem psa. Dostępne są również plastikowe i takie do których wkłada się karteczkę z informacjami. Występują w wielu kształtach, kolorach i rozmiarach. Znajdziemy dla naszej kochanej suni różowe serduszko a dla psa np. metalowa kość. Te do których wkłada się karteczkę dobrze sprawdzą się gdy co jakiś zmieniamy miejsce zamieszkania lub telefon kontaktowy( wystarczy wtedy tylko wyciąć kawałek kartki, napisać na jej potrzebne informacje i włożyć do środka), nie trzeba wtedy wyrabiać nowej metalowej. Ostatnio znalazłam też ofertę o identyfikatorach z kawałeczka blaszki które montuje się do obroży za pomocą nitów. To coś w sam raz dla strachliwych piesków które nie lubią dźwięku metalu. Ale moim zdaniem najlepsze będzie jednak czipowanie. Raz zaczipowany pies trafia do bazy danych na terenie Unii Europejskiej i do odczytania danych wystarczy tylko zeskanować kod. Nie trzeba wtedy niepotrzebnie denerwować psa trzymając go w kilka osób i próbując odczytać coś z adresówki. Czip jest wielkości ziarenka ryżu i pies nie odczuwa żadnego dyskomfortu w związku z jego posiadaniem. Niestety świadomość naszego narodu nie jest jeszcze tak rozwinięta więc zostańmy na początek przy adresówkach. Jeżeli chociaż połowa wszystkich psów będzie takie miała to już będzie sukces. I ułatwi to powrót zagubionym psiakom do właścicieli. 

Najprostsze modele adresówek -te z karteczką w środku- można kupić już za około 3 złote więc nie jest to jakaś kosmiczna suma. Grawerowane metalowe kosztują około 20 zł w zależności od kształtu, koloru i miejsca gdzie będą robione. Zaczipowanie psa to wydatek średnio 80 zł ale na terenie Polski w niektórych miastach są prowadzone różne akcje czipowania, kiedy to można zrobić bezpłatnie. 

 

Pozdrawiam ;*

Zabawki

Wybór zabawek dla psa jest ogromny, to - które z nich powinniśmy wybrać dla naszego pupila - zależy od jego indywidualnych upodobań. 

Właściciele chętnie aportujących psów koniecznie powinni zaopatrzyć się w zestaw piłek i innych zabawek, które nam łatwo rzucać, a psu przynosić. Wybieramy takie zabawki, których nasz pies nie może połknąć i nie rozgryzie ich na drobne kawałeczki.

Psy aportujące, którym nie stoi na przeszkodzie budowa ciała (np. jamnikom), może spodobać się zabawa z frisbee -specjalnym talerzem rzucanym przez właściciela i łapanym w locie przez psa. Jest to nie tylko świetna zabawa, ale i dyscyplina sportowa, w której rozgrywane są widowiskowe zawody dla psów i ich właścicieli.

Psy zwykle uwielbiają piszczące przy naciśnięciu zabawki, zastanówmy się jednak przed ich zakupem, czy na pewno zniesiemy w domu takie odgłosy.

Dla psów lubiących zabawy w przeciąganie możemy w sklepach zoologicznych znaleźć piłeczki na sznurkach, kawałki grubych lin, maskotki. W trakcie zabawy w przeciąganie powinniśmy uczyć psa puszczania zabawki na komendę, a tym samym rozwijać kontrolę nad jego zachowaniem. Jeśli jednak widzimy, że pies w trakcie takiej zabawy staje się bardzo podekscytowany i ma później problem z uspokojeniem się, rezygnujemy z tej formy zabawy.

Wiele psów lubi bawić się pluszowymi maskotkami. Jeśli dajemy psu do zabawy pluszaka, który nie jest zabawką specjalnie wyprodukowaną dla psów, sprawdźmy czym jest ona wypełniona (niektóre zabawki wypchane są małymi drobinkami, które po rozerwaniu zabawki pies może połknąć). Powinniśmy usunąć wszystkie małe elementy zabawki, które mogą być oderwane i zjedzone przez psa, np. oczy, guziczki itp.

Zabawkami nie do przecenienia są zabawki typu kong, napełniamy je smakołykami, a pies musi się trochę namęczyć, by je ze środka wydobyć. Świetnie sprawdzają się w sytuacjach, gdy zostawiamy psa samego w domu lub w obcym dla niego miejscu. Wylizywanie smakowitej zawartości działa na psa uspokajająco.

Nowością są zabawki interaktywne dla psów, rozwijające ich zdolności poznawcze. Tego typu zabawa polega zwykle na umieszczeniu w schowkach zabawki smakołyków, pies musi przesuwać w odpowiedni sposób elementy zabawki, by dostać się do przysmaków. Jest to świetne rozwiązanie na zimowe wieczory lub w czasie deszczowej pogody, gdy nie mamy ochoty na długie spacery, a chcemy czymś zająć psa. Możemy w zależności od doświadczenia i predyspozycji naszego psa dobrać zabawki tego typu o różnym poziomie trudności.

kliker

Jest to proste urządzenie składające się z plastikowej obudowy zawierającej w środku metalowy pasek. Po naciśnięciu pasek wyginając się daje charakterystyczny odgłos w postaci „kliknięcia”. Główną zaletą klikera jest jego prostota, szybkość działania i donośność dźwięku. Przykładowo zamiast chwalić psa „dobry pies” wystarczy kliknąć, komenda jednoznaczna, szybciej wydana i odpowiednio doniosła. 

Praca z klikerem

Kliker jest narzędziem służącym do precyzyjnego zaznaczania zachowań. Jego cechy, to:

• szybkość i dokładność
• Powtarzalność. Kliker zawsze brzmi tak samo.
• wyjątkowość. Dźwięk klikera nie jest kojarzony przez psa z niczym znanym wcześniej.
• Jednoznaczność. KLIK zawsze oznacza NAGRODĘ

Podstawowa zasada używania klikera: Nie ma klikania bez nagradzania.

Zawsze po kliknięciu dajemy psu nagrodę. Oznaczamy to niekiedy skrótem K/S (klik – smakołyk).

Po kliknięciu możemy podać kilka smakołyków, albo nagrodzić piłeczką, zabawą itp. Natomiast NIE MOŻEMY kliknąć i nie dać nagrody, bo to osłabi działanie klikera.

W szkoleniu klikerowym ważna jest precyzja w zaznaczaniu zachowania. Nazywa się ona timingiem. Kliker należy zawsze nacisnąć podobnie jak migawkę aparatu fotograficznego dokładnie w MOMENCIE wystąpienia zachowania, tak jakbyśmy chcieli je sfotografować.

NIGDY nie używamy klikera do przywoływania psa!!! Trzeba pamiętać, że kliker oznacza "To, co teraz robisz, jest fajne i zasługuje na nagrodę". Pies, który "zawiesza się" i w celu przywołania go klikamy, czuje się pochwalony za to, że przestał zwracać uwagę na właściciela, a przecież nie o to nam chodzi.

Nagradzając psa tylko smakołykiem, zawsze się spóźniamy, bo nie jest możliwe podanie smaczka dokładnie w chwili trwania zachowania. Pies dostając smakołyk często nie wie, za co go otrzymał. Podobnie, a nawet gorzej jest z nagradzaniem samą zabawką czy zabawą z opiekunem.
Dlatego takie szkolenie trwa długo i bywa frustrujące dla właściciela, który wciąż nie może nauczyć psa najprostszych komend. Dlatego używa się klikera, bo dzięki niemu można bardzo precyzyjnie zaznaczyć zachowanie, o które nam chodzi.

Niezbędnik właściciela cz.2

Po obróżkach nadszedł czas na smycz. I znów trzeba wybrać która kupić.Na szczęście jest ich mniej niż obroży więc i wybór będzie łatwiejszy.

Najpopularniejsze są smycze około 1,5 metrowe. Zrobione z taśmy lub skórzane.
Są bardzo wygodne zarówno na szybki spacer jak i na dłuższą wędrówkę . Taka smycz nie plącze się za bardzo i jest łatwa w utrzymaniu tzn łatwo się ją czyści. Są też dostępne wersję krótsze około 1,2 m i dłuższe około 2,5 m ale te dłuższe można dzięki zaczepom skrócić do długości około metra.
Oczywiście występują w różnych kolorach i wzorach.
Moim zdaniem każdy powinien posiadać taką smycz niezależnie czy ma małego yorka czy owczarka niemieckiego.

Na drugim miejscu są smycze automatyczne. Rozwijają cieniutką linkę nawet do 10 metrów(!). Niestety nie każdy może stosować tą smycz ponieważ nie można dzięki niej kontrolować psa tak jak smyczą z taśmy. Bardzo często spotykam się z nieodpowiednim używaniem tej smyczy.Najbardziej zszokował mnie pan który przyczepił ją do kolczatki(!!!) co według mnie jest szczytem bezmyślności. Ale wróćmy do tematu. Mało osób wie, że nie powinno się kupować tej smyczy dla szczeniaków, ponieważ one szybko przyswajają wiedzę i spacer będzie im się kojarzył z napiętą smyczą co może skutkować tym że piesek gdy podrośnie i będzie miał więcej siły, a my wtedy zdecydujemy się na zmianę rodzaju smyczy, będzie po prostu dążył do tego aby smycz napinać bo tylko to zna ze spacerów z dzieciństwa. Moim zdaniem w ogóle nie powinno się jej używać jeśli nie posiada się dostatecznej wiedzy na temat psiego zachowania i psychologii.

Są jeszcze linki treningowe. Bardzo pomocne przy szkoleniu psa i uczeniu go komendy "do mnie". Są najczęściej długości około 5 metrów ale można znaleźć nawet 15 czy 20 metrowe, ale te są raczej przeznaczone dla psów które są szkolone na tropienie lub tropią.Do domowego szkolenia wystarczy w zupełności 5 m.

Niezbędnik właściciela cz.1

Na pierwszym miejscu oczywiście obroża. Teraz należy zdecydować jaka. Nie jest to łatwe bo jest bardzo wiele rodzajów i kolorów. Przy wyborze należy się kierować nie tylko wyglądem (chociaż to też jest ważne) ale wielkością psa (małe pieski lepiej prowadzić w szelkach bo mają delikatne szyje) i oczywiście tym czy obroża ma spełniać jakieś funkcje czy tylko służy do zapinania smyczy.

Można wyróżnić kilka rodzajów obroży:

-z taśmy

-skórzane

-zaciskowe

-półzaciskowe

-uzdowe (inaczej kantarki)

-szelki

Obroże z taśmy 

Najpopularniejsze obroże spotykane w sklepach to obroże z taśmy. Są one dość wytrzymałe a także dostępne w przeróżnych kolorach. Ich niewątpliwą zaletą jest fakt są to tanie obroże. Mogą mieć zapięcie tradycyjne - na sprzączkę lub troszkę nowocześniejsze - na specjalny zatrzask. 

 Obroże skórzane

Skórzane obroże dla psów były kiedyś znacznie popularniejsze niż dzisiaj. Obroże te przegrywają z obrożami z taśmy przede wszystkim kolorystyką i wzornictwem. Jednak nie bez znaczenia jest wytrzymałość obroży ze skóry, która często wystarcza na kilka lat. Obroże ze skóry są bardzo wytrzymałe i znacznie odporniejsze na warunki atmosferyczne niż obroże z taśmy. Dobierając obrożę ze skóry dla swojego psa warto jednak zwrócić uwagę na to jak obroża skórzana jest wykonana. Im skóra z której wykonana jest obroża jest bardziej miękka i odpowiednio wyprawiona tym lepiej. Wygodniej się w niej chodzi naszemu pieskowi i w mniejszym stopniu sierść naszego psa jest narażona na powstawanie kołtunów.

 Obroże zaciskowe i półzaciskowe

Obroża zaciskowa. Jest obrożą treningową, służy do szkolenia psów szczególnie opornych i nieposłusznych. Pociągnięcie za smycz powoduje „podduszenie” psa. Mniej restrykcyjną formą tej obroży jest tzw. „pół zacisk”, który po pociągnięciu smyczy zmniejsza swój obwód tylko do pewnego stopnia. „Pół zacisk” może być używany jako obroża „codzienna” z racji tego, że można ją psu założyć, bez konieczności rozpinania. Należy jednak pamiętać, iż do celów szkoleniowych, zarówno obroża zaciskowa, jak i pół-zaciskowa, muszą przylegać do szyi. Odmianą obroży zaciskowej jest łańcuszek zaciskowy wykonany z metalu. 

Nie jest polecana dla niedoświadczonych właścicieli ponieważ można nią wyrządzić nie małą krzywdę psu np. krztuszenie się psa czy zmiażdżenie krtani.

Obroże uzdowe

Obroża uzdowa niczym nie przypomina zwyczajnej obroży. Jest natomiast nieco podobna do ogłowia, które zakładamy koniowi, co oznacza, że nie zakładamy jej psu na szyję lecz na głowę.Obroża swym wyglądem przypomina ósemkę wykonaną z dwóch kawałków mocnej lecz miękkiej tekstylnej taśmy. Występuje w rozmiarach S, M, L, XL, w różnych kolorach. Jedno z kółek ósemki zakładamy psu na pysk i za pomocą ściągacza dopasowujemy je do rozmiarów kufy. Drugie kółko ósemki spinamy plastykowym klipsem na głowie tuż za uszami czworonoga. Wystarczy jeszcze przypiąć smycz do okucia znajdującego się pod pyskiem psa, i możemy wyruszać na spacer. Obroża uzdowa jest ciekawą alternatywą dla kolczatek i obroży zaciskowych, dlatego może stać się obiektem zainteresowania osób preferujących łagodniejsze metody szkolenia. Jej niewątpliwą zaletą jest to, że w przeciwieństwie do kolczatki, nawet w wypadku nieprawidłowego użycia, nie może zranić ani w inny sposób uszkodzić psa. Oprócz tego, możemy ją stosować u czworonogów w każdym wieku, nawet u szczeniaków. Ponadto, nadaje się dla psów każdej wielkości.Nieco trudniej przyzwyczaić psa do noszenia obroży uzdowej niż normalnej, zaś część czworonogów nie jest w stanie jej zaakceptować wcale. Kolejnym minusem jest to, że po odpięciu smyczy, obroża staje się bezużyteczna. Dlatego też, aby zapewnić sobie lepszą kontrolę nad czworonogiem powinniśmy dodatkowo zakładać mu na szyje normalną obrożę, by w razie potrzeby mieć możliwość skutecznego uchwycenia pupila. Z drugiej strony, niezaprzeczalnymi zaletami obroży uzdowych jest to, że nie wymagają one od opiekuna użycia tak dużej siły, jak tradycyjne obroże, zaciskowe i kolczatki. Może mieć to znaczenie dla osób słabszych fizycznie oraz starszych. Oprócz tego obroża uzdowa, z racji swej konstrukcji, częściowo pełni funkcję kagańca, co z pewnością przyczyni się do podniesienia bezpieczeństwa oraz zjedna nam przychylność straży miejskiej.;)

 Szelki
Szelki. Występują w kilku rodzajach. Pomijając te przeznaczone do specjalnych czynności (tropienie, psy pociągowe), służą one do wyprowadzania psów które z jakichś przyczyn nie mogą korzystać z obroży. Decydując się na szelki należy pamiętać aby nie stosować ich u psów z nawykiem ciągnięcia na smyczy, gdyż z reguły przyczyniają się do jego nasilenia. Dobierając konkretny model należy zwrócić uwagę na to, czy dobrze przylega do ciała, i czy nie posiada po wewnętrznej stronie elementów, które mogłyby podrażnić skórę psa.

Przy wyborze jakiejkolwiek obroży należy się zastanowić czy będzie ona spełniała swoje funkcje. Oraz czy nasz pies będzie się w niej dobrze czuł. Dla każdego psiaka obroże trzeba wybierać indywidualnie bo w końcu każdy jest inny. Chociaż mogą mieć te same problemy na spacerach to działać na nie będą zupełnie inne rzeczy ;)

Pozdrawiam serdecznie wkrótce następna część niezbędnika ;*

Dog Niemiecki

O dogu pewnie większość słyszała ale pozwolę sobie trochę o nim popisać ;) Jest to również moja ulubiona rasa na równi z chodskim psem o którym wcześniej już pisałam.

Dog niemiecki to duży, umięśniony pies (wysokość co najmniej 80 cm), mimo to jest łagodny, jeżeli dobrze się go wychowa. Potrzebuje dużo miejsca i dużo ruchu.

Przy swojej dużej masie nadspodziewanie zwinny i szybki, co zawdzięcza udziałowi charta wśród swoich przodków, choć głównym protoplastą rasy jest, jak wiadomo, dog tybetański. Ten piękny pies budową zbliżony omal do ideału, w postawie przypominający antyczną rzeźbę, uważany jest za Apolla psiego rodu. Piękno sylwetki łączy się ze wspaniałym charakterem psa. To pies o wysokim progu pobudliwości a więc opanowany, zrównoważony, odważny i karny. Doskonały pies rodzinny, świetny opiekun dzieci, pozbawiony agresywnych reakcji. Jest to pies łagodny, którego cechuje obojętna rezerwa w stosunku do obcych, a wielkie przywiązanie do swych właścicieli. Przebywając w bliskim i stałym kontakcie z człowiekiem, dog uczy się łatwo, nawet, jeśli nie jest to ściśle profesjonalne szkolenie, a jedynie codzienna „rozmowa” psa i Pana/Pani. Może spełniać rolę psa obrończego, do czego predysponują go zarówno pokaźne rozmiary jak i zdecydowanie w działaniu, w chwilach zagrożenia. Dogi doskonale czują się w mieszkaniu wśród ludzkiej rodziny. Nie są kłopotliwe, wybiegane na spacerze, w domu zachowują się jak przystało na rasę, z dużym spokojem i opanowaniem. Mało szczekają, przez co nie są hałaśliwe i nie stanowią problemów dla sąsiadów, niekoniecznie lubiących psy. Natomiast ze względu na krótką, pozbawioną podszerstka sierść, dogi przebywające w kojcu przez cały rok, muszą mieć ogrzewane zimą pomieszczenia.

Dog niemiecki jak większość bardzo dużych psów, nie jest psem długowiecznym, żyje średnio 8-10 lat. Predyspozycje tego dużego psa do występującego skrętu żołądka, mogą jeszcze skrócić długość jego życia. Jednak, poprzez ściśle przestrzegane reguły żywienia, możliwość wystąpienia skrętu żołądka, można w dużym stopniu wyeliminować. Dobry hodowca zaopatrzy właściciela szczenięcia w szczegółowe instrukcje dotyczące żywienia, pielęgnacji, treningu od wieku 7 tygodni aż do osiągnięcia wieku dojrzałego, a i postępowania z psem starym! Odchów doga nie jest łatwy. Szybko rosnące szczenię, osiągające w wieku dorosłym bardzo duże rozmiary ciała, wymaga kompletnego żywienia tak pod względem zawartości takich składników pokarmowych jak białko, węglowodany, tłuszcze jak i dodatków witaminowo-mineralnych. Jakiekolwiek niedobory żywieniowe w okresie wzrostu i rozwoju psa, muszą odbić się niekorzystnie (słabe nadgarstki, rozbieżne śródręcza, łękowaty grzbiet) na sylwetce dorosłego doga!! Najlepsze szczenię, jeśli trafi w złe warunki, nigdy nie osiągnie pełni swoich możliwości wynikających z posiadanych założeń genetycznych! Niebagatelną jest więc sprawą, z jakiej hodowli kupujemy szczenię! Doświadczony hodowca pokieruje odchowem szczenięcia, pozostając z właścicielem pieska w ścisłym kontakcie!

Włos doga niemieckiego jest bardzo krótki, gęsty, gładko i równo przylegający, z połyskiem. Dogi niemieckie grupuje się w trzech niezależnych zastawieniach umaszczenia: żółte i pręgowane, arlekiny i czarne, błękitne.

Żółty - jasno-złoto-żółty do nasyconego żółto-złotego; pożądana jest czarna maska.

Pręgowany - barwa zasadnicza jasnożółta do złoto-żółtej, z czarnymi, jak najbardziej równomiernie rozłożonymi i wyraźnie zaznaczonymi pręgami, przebiegającymi w kierunku żeber; pożądana czarna maska.

Arlekin - (biało czarny) barwę zasadniczą stanowi czysta biel, możliwie bez żadnych odcieni. Występują na niej dobrze porozkładane na całym ciele, nierównomiernie poszarpane, intensywnie czarne plamy.

Czarny - błyszcząca, intensywna czerń. Dopuszcza się białe znaczenia. Zalicza się tu także dogi tzw. płaszczowe, u których czerń niejako w postaci płaszcza pokrywa główną partię tułowia. Kufa, szyja, klatka piersiowa, brzuch, kończyny i koniec ogona mogą być białe. Do koloru czarnego należą też tzw. płytowe - białe psy z czarną łatą na głowie, także na bokach i w okolicach ogona.

Błękitny - czysty, stalowy błękit. Dopuszczalne są białe znaczenia na piersi i łapach.

zaprzęgi

Moim ulubionym sportem który można trenować z psem są psie zaprzęgi.

Niestety bardzo mało ras nadaje się do tego sportu.

Ale chciałabym choć trochę przybliżyć Wam tą dyscyplinę.

Wyścigi psich zaprzęgów zostały zorganizowane w Polsce po raz pierwszy w 1991 roku. Zawody odbyły się w Szczypiornie koło Pomiechówka i wzięło w nich udział dziewięciu zawodników. Od  tamtej pory sport zaprzęgowy intensywnie rozwija się w naszym kraju – rośnie liczba uczestników, a wraz z nią liczba wyścigów i poziom ich organizacji.

W lutym 2005 roku powołano do życia Polski Związek Sportu  Psich Zaprzęgów, co było wynikiem porozumienia zawartego przez dwie organizacje działające od 1996 roku: Polskiego Otwartego Związku Stowarzyszeń Sportu Psich Zaprzęgów (POZSSPZ) i Polskiej Federacji Sportu Zaprzęgowego Psów Ras Północnych (PFSZPRP).

W ramach struktur PZSPZ działają komisje, z których najważniejsze to: Komisja Weterynaryjna  i Dobrostanu Zwierząt, Komitet ds. Juniorów, Komitet ds. Osób Niepełnosprawnych, Kolegium Sędziów i Komisja Licencyjna. Szczególnie intensywne prace towarzyszą tej ostatniej. Komisja Licencyjna wydała do końca 2006 roku ponad 330 licencji na uprawianie sportu psich zaprzęgów  w czterech dyscyplinach: canicross, bikejoring, skijoring i wyścigi psich zaprzęgów. 

DYSCYPLINY SPORTU PSICH ZAPRZĘGÓW

Canicross

Canicross to dyscyplina sportu psich zaprzęgów, w której zaprzęg składa się z zawodnika poruszającego się pieszo i psa. Wyścigi tej dyscypliny odbywają się w warunkach bezśnieżnych.

·       Zawodnik

W tej dyscyplinie rozróżniamy kategorię dla kobiet i kategorię dla mężczyzn. Stosuje się również podział na kategorie według wagi psów: do 25 kg i od 25 kg.

Poniższa tabela pokazuje zalecane kategorie wiekowe w tej dyscyplinie.

·       Pies

Wiek psów uczestniczących w zawodach tej dyscypliny wynosi 12 miesięcy.

W czasie biegu maszer nie może wyprzedzać, ciągnąć ani zmuszać psa do poruszania się na- przód. Jeżeli pies nie chce lub nie może dalej biec z jakiegokolwiek powodu, maszerowi nie wolno kontynuować biegu.

·       Sprzęt

 Uprząż psa musi być tak skonstruowana, aby nie mógł się z niej samodzielnie uwolnić. Koniec uprzęży przypięty jest do liny z amortyzatorem, która z kolei przypięta jest do pasa maszera. Długość liny ciągowej rozciągniętej nie może być większa niż 2,5 metra. Natomiast pas maszera musi być dostosowany do wymiarów maszera, a w miejscu zetknięcia się z odcinkiem lędźwiowym kręgosłupa musi mieć co najmniej szerokość 7 cm. Poza tym maszer nie może nosić butów, które mogłyby być niebezpieczne dla psów (np. protektor, okucia).

·       Dystans

Dystans, jaki pokonują zaprzęgi podczas zawodów, wynosi:

·       w etapie sprinterskim – od 2,5 do 3 km

·       w etapie dystansowym – od 6 do 8 km 

Bikejoring

Bikejoring to dyscyplina sportu psich zaprzęgów, w której zaprzęg składa się z maszera poruszającego się na rowerze i psa. Wyścigi tej dyscypliny odbywają się w warunkach bezśnieżnych.

·       Zawodnik

W tej dyscyplinie rozróżniamy kategorię dla kobiet i kategorię dla mężczyzn. Poza tym, dla osób w wieku 15-18 lat przewidziana jest kategoria junior.

·       Pies

Wiek psów uczestniczących w zawodach tej dyscypliny wynosi 12 miesięcy.

W czasie jazdy wyprzedzanie, ciągnięcie lub zmuszanie psa do poruszania się naprzód jest zabronione. Jeżeli pies nie chce lub nie może dalej biec z jakiegokolwiek powodu, maszerowi nie wolno kontynuować jazdy.

·       Sprzęt

Uprząż psa musi być tak skonstruowana, aby nie mógł się z niej samodzielnie uwolnić. Koniec uprzęży jest przymocowana do liny z amortyzatorem, której drugi koniec przypięty jest do roweru. Długość liny rozciągniętej nie może przekraczać 3 metrów. Rower musi być wyposażony                w skutecznie działające hamulce, niezależne na każde koło. Maszer obowiązany jest do noszenia kasku ochronnego.

·       Dystans

Dystans, jaki pokonują maszerzy na zawodach wynosi od 6 do 8 km.

Skijoring & Pulka

Skijoring i pulka to dyscyplina sportu zaprzęgowego, która jest charakterystyczna dla warunków, kiedy leży śnieg. Tak w przypadku pulki, jak skijoringu maszer porusza się na nartach biegowych.

·       Zawodnik

W tej dyscyplinie rozróżniamy kategorię dla kobiet i kategorię dla mężczyzn. Kategoria dla juniorów obejmuje osoby w wieku od 17 do 20 lat.

Pulka

·       Pies

Wiek psów uczestniczących w zawodach tej dyscypliny wynosi 18 miesięcy.

Liczba psów w zaprzęgu może wynosić od 1 do 4 psów. Jeżeli pozwalają na to warunki, na wyścigach zaprzęgi mogą być podzielone ze względu na liczbę psów:

·       klasa 1 pies

·       klasa nielimitowana – 1-4 psy

Niezależnie od liczby psów, wszystkie zaprzęgane są w pojedynczą linię.

Maszer biegnąc nie może ciągnąć psa/psów ani ich wyprzedzać. Jeżeli chce pomóc, może to zrobić ciągnąc lub popychając pulkę. Jeżeli pies nie chce lub nie może dalej biec z jakiegokolwiek powodu, maszerowi nie wolno kontynuować biegu.

·       Sprzęt

Pulka jest połączona z uprzężą (uprzężami) dwoma dyszlami w taki sposób, aby nie mogła najechać na zaprzężonego psa. Czubki jej płóz muszą znajdować się między dyszlami. Dodatkowo, pulki zaprzęgane w trzy i więcej psów, muszą być wyposażone w hamulec.

W pulce obowiązkowo umieszczany jest balast, który musi być stabilnie umocowany. Maszer musi pamiętać, że do ciężaru pulki zalicza się ciężar: samej pulki, dyszli, uprzęży, lin i balastu. Ciężar oblicza się następująco:

·       1 pies          - waga psa x 0,7

·       2 psy           - waga obu psów x 0,7

·       3 psy           - waga 3 psów x 0,6

·       4 psy           - waga 4 psów x 0,5

Pulka przymocowana jest do liny, która z kolei przypięta jest do pasa maszera. Pas powinien mieć szerokość co najmniej 7 cm w miejscu stykającym się z kręgosłupem oraz otwarty zaczep lub karabinek, aby łatwo można było odczepić linę.

Skijoring

·       Pies

Podczas wyścigów może wystąpić podział na klasy:

·       1 pies

·       nielimitowana – 1-2, przy czym mogą one biec w parze.

Maszer biegnąc nie może ciągnąć ani biec przed psem (psami). Jeżeli pies nie chce lub nie może dalej biec z jakiegokolwiek powodu, maszerowi nie wolno kontynuować biegu.

·       Sprzęt

Skijoring tym się różni od pulki, że koniec uprzęży psa (lub psów) jest przymocowany do liny, która jest przyczepiona do pasa maszera. Lina, którą połączony jest maszer z psami, wyposażona jest w amortyzator i powinna mieć długość min. 2,5 metra.

Zarówno w pulce, jaki i skijoringu uprząż psa (lub psów) jest tak skonstruowana, aby nie mógł (mogły) się z niej samodzielnie uwolnić. Narty biegowe, z których korzysta maszer pozbawione są ostrych krawędzi. Podczas wyścigów, w czasie każdego etapu maszer może wymienić tylko jedną nartę. Natomiast kijki mogą być wymieniane zawsze, gdy zajdzie taka potrzeba.

Sport zaprzęgowy opiera się na pracy człowieka z psami czterech ras: alaskan malamute, pies grenlandzki, samojed i husky syberyjski. Są to rasy uznane przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI), która zalicza je do grupy V – szpiców i psów ras pierwotnych, gdzie tworzą sekcję 1 – nordyckich psów zaprzęgowych.

źródło: taris.republika.pl

kajetanjasiczak.blog.pl